“En nu zachtjes blazen Loesje!” riep haar moeder terwijl ze voor de eerste keer bellen probeerde te blazen. Het duurde niet lang voordat al het zeepsop op haar kleren was belandt en zij meer speeksel dan bellen de lucht in blies. Ondanks de vele mislukte pogingen gaf zij niet op en slaagde ze erin om een aantal bellen te creëren. Met grote verbijstering en ongeloof richtte ze haar blik op de fragiele regenboog vormen die in alle elegantie traag voorbij zweefde. Met gestrekte armen reikte Loesje naar de ongrijpbare bellen. Destijds zorgde het voor een bepaald soort rust en verwondering die niet in woorden valt te beschrijven.

Een aantal jaren later bouwde ze met wat resthout een eigen bellenblaas kraam. Marktkraam verkoopster Loesje had na 4 uur aan de straat de te hebben gestaan, helaas nog steeds geen winst gemaakt. Dit mocht de pret niet drukken want de bellen hebben haar nooit los gelaten. De kleine Loesje veranderde langzaam in de grote Loes. Kleine bellen worden groter en groter.

De verwondering, nieuwsgierigheid en plezier nam Loesje mee op reis. Hoe leg je een beeld vast dat tussen de realiteit en een droomwereld zweeft? Wat spreekt het meest tot de verbeelding? De foto serie SOAP SERIES Ⅰ vertoont een fictief lijkende wereld gevuld met realiteit die terugslaan op de kleine Loesje. Maar ook nu, blijft zij nog steeds buitenspelen.

Photography print